Walka o uwagę i zainteresowanie konsumenta, pracownika, czytelnika, użytkownika. To problem, z którym ścigają się dzisiaj wszyscy – marki, pracodawcy, twórcy aplikacji, wydawcy serwisów internetowych itp. Co zrobić, żeby być o krok dalej od innych i wygrać wyścig o zaangażowanie?
Jeszcze kilkanaście lat temu długo wyczekiwaliśmy na to, aby mieć jakąś rzecz. Zanim przesiedliśmy się ze słuchania kaset na walkamanie, do odtwarzania płyt CD za pomocą discmana – mieliśmy sporo czasu, żeby nacieszyć się tym pierwszym gadżetem. Nie każdy też mógł sobie pozwolić na takie „zabawki”, najczęściej pojawiające się w naszych domach ze względu na specjalne okazje. Jako konsumenci „wyczekiwaliśmy” nie tylko tego, żeby posiadać przedmioty, ale też móc korzystać z rozrywki. Dziś mamy wszystko co chcemy niemal na wyciągnięcie ręki.
Pojęcie grywalizacji od kilku lat funkcjonuje w świadomości polskich marketerów, do czego przyczyniła się m.in. książka Pawła Tkaczyka. Jednak, czy jest to pojęcie dobrze rozumiane przez wszystkich?
Jeśli spojrzymy z konsumenckiego punktu widzenia, logika stojąca za mechanizmami znanymi z gier towarzyszy nam nie tylko w życiu codziennym, ale także podczas licznych interakcji z produktami i wszelkiego rodzaju brandami. Grywalizacja stała się tak istotnym trendem w lewarowaniu sprzedaży, budowaniu społeczności i pobudzaniu do angażowania się w komunikację z marką, że w ostatnich latach co najmniej kilkukrotnie była nazywana „The Next Big Thing”. Jak się jednak okazuje, prosta implementacja logiki gry do procesów sprzedażowych czy angażujących nie działa. Dlaczego?
